دووووووووووووووووست

گاهی وقتا یه دوست میتونه آدمو اینقدر منزوی و دپرس کنه که تو از زندگی بدت بیاد و روزی هزاربار آرزو کنی که بمیری ونباشی  ولی بدلیل وابستگی های بیخود و بیجهت و یکطرفه حاضر نمیشی رهاش کنی چون فکر میکنی احساس میکنی که بدون اون زندگی محاله بدون اون آرامش وجود نداره و حاضری به همه خواسته های طرف تن در بدی فقط واس اینکه یه خرده دوست داشته باشه و با تو بمونه ولی واقعیت اینه که آرامش واقعی بدون اون وجودداره .......... 

ولیییییییییییی نوع دیگه دوستی هستی که طرف هیچ انتظاری ازتو نداره تورو واسه خودتو وجودت میخواد اونوقته که تو توسختترین شرایط بتونی از عهده کارات بربیای اینقد انرژی داری که همه کاراتو یه روزه انجام بدی ختی از عهده کنکورارشد هم بربیایهمه این اتفاقا با چند کلمه و جمله میفته با چندنگاه  کوتاه....همه انرزی تو بخاطر اینه که کسی باهات حرف زده و راهنماییت کرده خیلیییییییییییییی جالبه 

منم الان اون دوستو دارم من هردو نوعشو داشتم الان نوع دومو دارم ............. 

یادمه قبلا خیلی دپرس بودم طوری که صدای خونوادم بلند شده بود که مهسا اصلا با ما حرف نمیزنه اصلا مارو دوس نداره ولی بدون اینکه یه خرده ار مشکلات مهسا مطلع باشن... 

ولی الان دیگه اینجور نیس الان من شادمو با همه میخرفم ختی گاهی تو خونه کلمات صمیمانه تری هم استفاده میکنم دیشب به خواهرم گفتم جونم دلم خودم خیلی خوشم اومده بودو همش به همه می گفتم منظورم اعضای خونوادست......... 

وهمه اینا بخاطر وجود یه دوست که تورو گاهی با چند کلمه خرف و خوش زبونی راهنمایی میکنه و اینجوری میشه که توراهتو  یاد میگیری و دیگه تو چاه نمی افتی 

کاش هیچوقت دوستی نوع اولو نداشتم...................... 

 بهترین دوست اون دوستیه که باهاش بتونی روی یک سکو آروم و ساکت بشینی و وقتی ازش دور میشی حس کنی بهترین گفتگوی عمرتو داشتی تو باش......... 

                                                                                   باشه؟؟؟